DIALOGI
Docent koordynuje pracę tragarzy ustawiających mu wersalkę.
|
No, śmiało, śmiało. Tu, tu, tu, tu! Do mnie, do mnie bardziej. O tak, tak, tak, tak. Dobrze. Teraz postawmy to... ostrożnie i do mnie, do mnie. I do mnie, do ściany, do ściany proszę... no śmiało, śmiało, śmiało. Zaraz, zaraz... chwileczkę. (Próbuje otworzyć wersalkę.) Dobrze. Bardzo dobrze. Stop! Bardzo źle. Tam jest otwarcie a otwarcie musi być z tej strony. Musimy to jeszcze raz przekręcić. |  |
| Rozlega się pukanie do drzwi. | ||
|
|
Tak, proszę! | |
|
Można? | |
|
|
Proszę bardzo. | |
|
|
Dzień dobry. | |
|
|
Dzień dobry. | |
|
|
Pan jest głównym lokatorem tak? | |
|
|
Tak, tak. Bo co? | |
|
|
A jakiś dowód, dokument jakiś? | |
|
|
do wchodzącego z rogami jelenia tragarza - Proszę, proszę... przepraszam... tam niech pan postawi gdzieś koło kaloryfera... (Wraca do rozmowy z przedstawicielem.) Dowód? Proszę bardzo. | |
|
|
oglądnąwszy dowód - Tak, dobrze. Y... ukonstytuował się komitet blokowy, którego jestem przedstawicielem. A pan nie był na zebraniu. | |
|
|
Tak... nie, nie byłem, właśnie nie mogłem wie pan. | |
|
|
Nie dobrze, nie dobrze. Otóż na zebraniu przez aklamację podjęliśmy uchwałę, że każdy z mieszkańców dobrowolnie obciąży się na rzecz komitetu kwotą złotych dwustu. | |
|
|
Przez aklamację? | |
|
|
Tak, przez aklamację. A co ma pan wątpliwości? |  |
|
|
Nie, nie, nie... skąd. | |
|
|
O... pan będzie uprzejmy tutaj podpisać. | |
|
|
szukając pieniędzy w portfelu - Zaraz... dwieście pan powiedział? | |
|
|
Dwieście, dwieście. Tak. | |
|
|
wręczając wyliczoną kwotę - Proszę. | |