DIALOGI
Sąsiedzi zaciekawieni eksperymentem Manca, stoją w kolejce przy pseudo ladzie sklepowej, przygotowanej na potrzeby eksperymentu w mieszkaniu Manca.
|
Proszę państwa. Proszę sobie wyobrazić, że jesteście państwo przed sklepem mięsnym. Za chwilę otworzą się drzwi, uformuje się kolejka i mam tutaj dla państwa kartki. Będziecie państwo kupowali. Proszę bardzo. | |
|
Na wódkę też? | |
|
|
rozdając kartki - Proszę tutaj, tu są karteczki, proszę. | |
|
Dla mnie dwie, bo dzieciaki. | |
|
|
To później. | |
|
A dla mnie? | |
|
|
To później, później. Reszta państwa później. | |
|
do Balcerkowej - Takie same są? | |
|
|
Co? To nie na mięso. | |
|
|
pytając stojącego przed nim robota - Przepraszam, co tu dają? |  |
|
Jeszcze nie sprzedają, stoimy. | |
|
udając ekspedientkę - Słucham panią. | |
|
Yyy... poproszę kawałek mięsa. | |
| Ewa odcina kupon z kartki na mięso, waży kamienie symbolizujące mięso. Kotkowa zaczyna wybrzydzać. |  |
|
|
|
To nie, to same żyły. To same kości! | |
|
No niech pani tak nie przebiera, to nie przedwojna! | |
|
|
To niech będzie. | |
|
|
Proszę, trzysta dwanaście. Dziękuję. Słucham panią. | |
|
|
Nie ma szynki, nie ma kiełbasy, a co jest? | |
|
|
Co za kobita, no niech się pani decyduje, nie będziemy tu stać przecież. | |
|
Tak, tak proszę pana. Kobiety są bardzo niezdecydowane. | |
|
|
Tak. | |
|
|
Proszę państwa! Proszę państwa, byliście państwo świadkami historycznej chwili. W eksperymencie brał udział pierwszy na świecie robot kolejkowy Ewa jeden! | |
|
To jest robot? | |
|
|
Tak! Dostępny dla kieszeni każdego Polaka, będzie mógł go łatwo zastąpić w każdej dosłownie kolejce, zastępując yyy... czas prawda, nerwy, zdrowie. | |
|
To niemożliwe, to jest mechanizm? | |
|
|
Tak. Nikt się z państwa nie zorientował, że to maszyna, prawda? | |
|
|
No tak, no odróżnić nie odróżniliśmy, no ale przecież i tak nic nie kupiła. | |
|
|
No bo nie było towaru. | |
|
|
O! | |
|
|
To może ja przyniosę kawałek kiełbasy? | |
|
|
Bardzo prosimy. | |
|
|
Mogę pożyczyć. | |
|
|
Bardzo prosimy. | |
|
|
Leć! | |
|
To jest rewelacja, rewelacja. I mówi! | |
| Jest już kiełbasa, zatem eksperyment zostaje powtórzony. | ||
|
|
Słucham panią. | |
|
|
Proszę pół kilo szynki, tylko nie tłustej. | |
|
|
podając robotowi kiełbasę - Proszę bardzo. | |
|
|
Ile płacę? | |
|
|
Sto złotych. | |
|
|
Dziękuję, do widzenia. | |
|
|
Dziękuję. | |
|
|
Co to za urządzenie co nie potrafi odróżnić kiełbasy od szynki. Pośle ją pan do sklepu po chleb, to ona przyniesie stary but ze śmietnika. | |
|
|
No właśnie a ile jeszcze w dodatku zapłaciła? Sto złotych za taki kawałek kiełbasy. To nie... |  |
|
|
Nie. Człowiek to zawsze człowiek. Mnie się nie zdarzyło przynieść nic innego niż było zamówione. | |
|
|
Proszę państwa, przecież to są drobiazgi no. Wzmocni się czujność, selektywność i nie da się oszukać nawet na dwadzieścia pięć groszy, na pięć gramów no. Zobaczycie państwo. | |
|
|
Nie... to się nie sprawdzi. | |
|
|
A gdzie jest kiełbasa? | |
|
|
widząc Teodora wcinającego kiełbasę - Teodor! Teodor wypluj to! Wypluj to, bo się otrujesz, rozumiesz?! Puść to! |  |
|
|
Moja kiełbasa. Rany boskie, moja kiełbasa. |  |
|
|
komentując z uśmieszkiem - Zjadł. | |