DIALOGI
Anioł wyrusza zatem po lokatorach w sprawie składek, żeby móc zwrócić Furmanowi pieniądze.
|
Dobry. Ja w sprawie składek. | |
|
Nie, nie, nie proszę pana. Męża nie ma. On poszedł na chwileczkę tę gosposię od profesora uspokoić bo to krzyczy. | |
|
|
Dobrze, to ja poczekam. | |
|
|
Ale proszę pana jego to już uuuu... jego to już z godzinę nie ma. | |
|
|
Proszę panią. Ja myślę, że on do profesora chodzi, a to nie jest w porządku. No dobra. A wie panie, że ja panią pamiętam? |  |
|
|
Nie... | |
|
|
O! | |
|
|
Skąd? | |
|
|
Śpiewała pani u mnie w Pułtusku. | |
|
|
Naprawdę pamięta mnie pan? | |
|
|
Tak, pięknie pani śpiewała. Te oczy... te nogi. | |
|
|
Bardzo ładnie, że pan mnie pamięta. | |
|
|
Takich rzeczy się nie zapomina proszę panią. | |
|
|
He, he, he. | |
| Anioł idzie zatem do profesora. Już ma pukać do drzwi, lecz słyszy chichotanie Zosi i Kubiaka. Po chwili już jest dźwigiem Kotka wyciągany pod okno profesora, by móc ocenić sytuację z bliska. | ||
|
Panie gospodarzu! Jeśli naprawdę u profesora ulatnia się gaz, to niech pan śmiało rozbije szybę, ja skombinuję nową! | |
|
|
Ciii.... Niech pan tak nie krzyczy, wiem co mam robić. |  |
|
|
Co? | |
|
|
Wyżej, wyżej! Bliżej! | |
| A u profesora Zosia karmi Tadzia, ten ją czule obejmuje, bierze ją na ręce i kładzie się z nią do łóżka. |  |
|