DIALOGI
Kołkowie wraz z Kotkami siedzą w ich wspólnym mieszkaniu.
|
do męża - Może napijemy się kawy? Czajnik i filiżanki są gdzieś na wierzchu. |  |
|
A za gaz to ja będę płacił co? Mowy nie ma! Jak będziecie u siebie to możecie sobie gotować dzień i noc kawę, ale nie u mnie! | |
|
do męża - A ja herbaty to bym się napiła. Przecież to nie ma sensu nie jeść i nie pić, a jak będziemy musieli czekać parę dni? No powiedz? | |
|
|
Głodem ich weźmiemy! No jak tak, no to może skocz na dół, kup coś na ząb. A ja tu będę miał na wszystko oko. | |
|
|
Tylko nie narób głupstw! | |
|
|
Ja też pójdę coś kupić i zadzwonię do pracy. | |
|
I zadzwoń do ordynatora. Niech coś zrobi, ma znajomości w końcu nie? I koniecznie do spółdzielni, przecież to nie może trwać wiecznie no. No i w ogóle coś zrób! | |
| Kołkowa z Kotkową schodzą po schodach przepychając się. Wpadają na Anioła trzymającego w rękach tablicę ogłoszeń. | ||
|
Widziały panie cuś takiego?! |  |
|
|
Matko Boska! | |
|
|
Nieliche co? Od razu domek będzie inaczej wyglądał... o! (Wiesza tablicę. Przygląda się umieszczonej na niej tabliczce z napisem: "Komunikaty i rozporządzenia. Gospodarz domu Stanisław Anioł - Alternatywy 4 m 1".) No jest coś w tym. |  |
| Tymczasem mieszkanie Kotków i Kołków odwiedza przedstawiciel komitetu blokowego. | ||
|
|
Nie ma mowy! Nie płacę na żaden komitet! | |
|
|
A ja zapłacę. Proszę mnie zapisać. Ile przepraszam? | |
|
Yyy... dwieście złotych. A tutaj proszę pokwitować na liście... o. Pańska godność? |  |
|
|
Kołek Zdzisław. | |
|
|
Acha... o, tu. | |
|
|
wręczając przedstawicielowi 500 złotych - Proszę... no, nie trzeba reszty prawda. Mam małą sprawę, przepraszam bardzo... | |
|
|
Tak? | |
|
|
Wie pan, chodzi o to, że zostali tutaj dokwaterowani wie pan, dzicy lokatorzy wie pan. I teraz jest sprawa, w jaki sposób... bo mają jakby przydział, rozumie pan, ale to jest załatwione moim zdaniem niesłusznie, rozumie pan? Że to jest wszystko niewłaściwie. Może by w jakiś sposób komitet blokowy wie pan... | |
|
|
Eee! Chwileczkę, chwileczkę! Proszę pana, to i ja mam do pana też pewną sprawę. Proszę, proszę mnie zapisać. (Daje oszustowi 1000 złotych.) | |
|
|
z niekrytym zadowoleniem - Proszę. | |
|
|
A moja godność, Kotek Zygmunt. | |
|
|
do współlokatora - Chciałeś mnie mały przechytrzyć co? Zblatować sobie komitet? He, he. Nie ze mną te numery Bruner! Siedzimy tutaj razem i kwita! Żadnych sztuczek. | |
| Rozlega się pukanie do drzwi. | ||
|
Całuję rączki. No bądź pan człowiek, bądź pan sąsiad no. No podniesie pan te parę sztuk mebli swoim dźwigiem. | |
|
Sąsiedzi powinni sobie pomagać. | |
|
|
Noo... gdyby nie on, to w ogóle nie byłoby sprawy. Ja każdemu pomogę, no a już sąsiadowi to... to obowiązkowo. Załatwicie panowie, że jego tutaj nie ma, a ja już lecę na dół. | |
|
|
Proszę panów, tak nie można. Nastąpiła pomyłka i dopóki się nie wyjaśni jesteście w świetle prawa równoprawnymi lokatorami. Ja mam inną propozycję. W związku ze sporem, którego nie możemy rozstrzygnąć w ramach naszych kompetencji, powinniśmy go na pewien czas przerwać. My tu z sąsiadem stworzymy komisję rozjemczą, zapieczętujemy mieszkanie, panowie oczywiście będą musieli je na jakiś czas opuścić. Pan wtedy będzie mógł nam pomóc w przeprowadzce, no a potem wrócimy do stanu poprzedniego. | |
|
|
No tak... a nie! Chwileczkę, chwileczkę. Ale jak ja wyjdę, to on wróci i potem mnie tutaj nie wpuści! | |
|
|
Nie, klucze będzie miała komisja. To oczywiste. | |
|
|
Oczywiście. | |
|
|
A potem możecie się kłócić dalej. | |
| Kołek z Kotkiem zgodnie oddają klucze do swojego mieszkania profesorowi. | ||