DIALOGI
Ewa wraz z Markiem spacerują po zwałach ziemi obok budowanego osiedla. Obok za ogrodzeniem duży park, w którym ludzie jeżdżą konno, grają w badmintona.
|
No, to co chciał mi pan powiedzieć? |  |
|
Ja bym pani powiedział, tylko może jak wejdziemy do parku. Wie pani, tutaj jest jakoś taka... | |
|
|
Dobrze. | |
|
|
... nieodpowiednia atmosfera. | |
|
|
wskazując na dziurę w płocie - O, może tędy. | |
|
|
Aaa jest dziurka. | |
| Wchodzą przez dziurę w ogrodzeniu. W tym momencie zauważa ich strażnik i zaniepokojony podbiega. | ||
|
Co tam się dzieje? Co tam się dzieje? | |
|
|
Pani Ewo.. można? (Łapie Ewę za rękę.) Może to nie zabrzmi zbyt przekonywująco... (Zabiera się do pocałowania Ewy, przerywa mu Strażnik.) |  |
|
|
Przepustka! | |
|
|
Co? | |
|
|
No przepustka mówię. | |
|
|
Jaka przepustka? Przecież to jest park. | |
|
|
To nie jest żaden park. To jest... | |
|
|
Co? | |
|
|
Tajemnica państwowa. No, nie robić zbiegowiska, rozejść się. No już, już, prędzej. | |
|
|
Też coś. | |
|
|
No po co krzyczeć? Po co tak krzyczeć? Po co to krzyczeć?! | |
|
|
Tylko spokojnie! Łobuzerka. | |
|
|
Pani Ewo, to ja już powiem to pani innym razem. | |